We staan vroeg op. Ik schud de berichten van mijn werk af en zet de knop op vakantie. De Ameyko-markt onder een treinviaduct is de aftrap voor de laatste dag Tokio in een deel van de stad dat het minst getroffen is door de beving van 1923 en de bombardementen uit WO2. Wijken met lage huizen aan smalle straatjes. Soms oud, veelal bevingbestendig vernieuwd.  

Het Ueno-park, het Vondelpark van Tokio heeft musea, een dierentuin, restaurants en theehuizen. We eten fantastische gegrilde groenten en rauwe vis in een traditioneel restaurant in het park.

Buiten vertoont een groep acrobaten hun salto’s en evenwichtskunst. Mensen klappen. Alles is beschaafd hier. Wanneer springen ze hier uit de band?

Twee musea verder – over Japanse kunst en het oude Tokio – wandelen we naar Yanaka. Vredige woonbuurt, met tientallen tempels gespikkeld tussen de woningen. We vergapen ons aan de huizen. Vrijstaand, zij aan zij, bomen, bloemen. Een kinderboekenwinkel, een galerie annex restaurant en de Yanaka-begraafplaats aan weerszijde van de weg. Ik koop een T-shirt. Er wordt gejuicht als XL onder op de stapel wordt gevonden. Arigottoo!

We vinden een Koreaans restaurant op de 3e verdieping waar we de enige gasten zijn. Zoals veel Japanners lacht de eigenaar na elke zin. Want hij is Japanner, zijn moeder is Koreaans en kookt.

Hij vertelt dat hij geen Engels menu heeft. De plaatjes en zijn verhaal doen dienst. We zijn de enige gasten en eten voortreffelijk.

Tokio is ontspannen, een metropool en een optelsom van dorpen. We hebben er nog maar een fractie van gezien en het smaakt naar meer. Morgen reizen, op de trein naar Odawara en dan per auto naar Munt Fuji met een gids.