Riccardo

Mijn schoonvader verhuist over een paar weken naar een appartement met zorg. Restaurant, activiteiten, structuur.
Wat hem zwaar valt om te dragen, wordt uit zijn handen genomen. Hij is blij.

Op zondagmiddag halen we hem op uit het revalidatiecentrum om in de oude flat 45 jaar geschiedenis te monsteren.
Wat wordt historie, wat verhuist mee naar de nieuwe tijd?
Ik parkeer voor de hoofdingang van het centrum. Links en rechts patiënten in rolstoelen die de zon vangen. Sigaretjes, bleke gezichten.

Hij stapt in, ik start de auto. Niets. Nogmaals starten, en niets. Gesputter, ongeloof, niets.
Terwijl de familie per taxi vertrekt, bel ik de Wegenwacht.

Voor het stille publiek ontvouwt zich een urenlang schouwtoneel. Een groene auto die tot zwijgen is gebracht. Een  gele wagen die aanschuift en zich met kabels met de ander verbindt. Een monteur in blauwe overall. Het duurt even. De gele auto verdwijnt, een tweede komt.

Honden, planten, auto’s, het alledaagse medicijn tegen verlegenheid in de openbare ruimte. Men heeft met me te doen. Knikjes, een glimlach.
Al snel ontpopt een van de toeschouwers zich als een fan van het merk. We praten.
Hij kent mijn schoonvader. “We eten met Riccardo altijd aan dezelfde tafel hè”.

Riccardo? Mijn schoonvader heeft een oer-Hollandse voornaam.
En, zo begrijp ik, is in het bezit van een pseudoniem dat hij al 7 weken geloofwaardig 3 tafelgenoten voorhoudt.
Ik zie hem stoïcijns reageren op zijn Italiaanse roepnaam:
“Dag Riccardo“
“Morgen”.

De man kijkt voor zich uit.
“Ja, Riccardo. Hij is natuurlijk een man van weinig woorden. Stil. Maar wij zeiden tegen elkaar, dit is een man die gezag heeft uitgeoefend. Op hoog niveau. Gezaghebbend moet hij zijn geweest ja”.
Hij legt zijn lippen op elkaar, tuit ze en knikt. “Misschien werkte hij wel voor de BVD.”

Ik kijk hem aan. Hij spreekt over mijn schoonvader, die laconieke man, die woorden spaart en in vrede dobbert in zijn private wereld waarin rituelen regeren en risico’s niet bestaan. Boodschappen bij Hoogvliet, sinds 1972 huurder van een galerijflat, één glaasje wijn voor het eten. Kleine grapjes met een uitgestreken gezicht.

Riccardo Bond. Die 40 jaar werkte voor Calvé en Chevron. Een perfect alibi.