De letters

IS dit nou wat je wilde?
Een vrouw op straat, ze gilde
naar hem,
naast haar,
zijn schaduw,
een afdruk van zijn benen,
een man, die onmiskenbaar
was verdwenen,
nadat
geworpen uit haar mond,
de hagel trof,
was hij gebutst, verwond?

Eén keer nog keek hij om
en stamelde,
in kommer en gegrom:
ik, ik…
Hij leek een ogenblik
een jongetje,
verbeeld ik me
of maakte hij een sprongetje,
een vlucht naar voren,
als het ware.

Ontdaan van woorden
en gebaren,
verloor ik hen uit zicht,
de stilte speelde in mijn oren,
was er gewonnen of verloren,
was het een waan,
heeft dit zich werklijk voorgedaan?

Je kunt niet weten wat je wilt.
Je bent,
je doet
je bloeit en bloedt,
en zult het achteraf begrijpen,

als de letters zijn geschreven,
alleen verhalen overleven.

Lijnen in het land,
gesneden met onvaste hand
en in de regen uitgelopen.

Gekleurd, betekend door een kind,
met takken wiegend in de wind,
de wortels weggestoken.

Ooit zong de horizon hier ongebroken
totdat, de lange vingers uitgestoken,
de stad haar stem deed doven.

Achter de wering wacht het water,
eeuwenlang vandaag, op later.
We lopen op de grens.

Zo zijn we, stil en naakt,
waar alles is gemaakt.
Ook wat zich niet liet denken.

Een plukje takken.
Zoals het is,
stoer, broos, een bestaan