Lijnen in het land,
gesneden met onvaste hand
en in de regen uitgelopen.
Gekleurd, betekend door een kind,
met takken wiegend in de wind,
de wortels weggestoken.
Ooit zong de horizon hier ongebroken
totdat, de lange vingers uitgestoken,
de stad haar stem deed doven.
Achter de wering wacht het water,
eeuwenlang vandaag, op later.
We lopen op de grens.
Zo zijn we, stil en naakt,
waar alles is gemaakt.
Ook wat zich niet liet denken.
Prachtig Eric! kan ik echt van genieten.
Prachtig ritme. Heel mooi!
mooi!
Prachtig Eric!
Ja! Dit stemt tot denken. De toon is gedragen, de boodschap niet ver weg. Je ziet het als je het door hebt( JC) Het water wacht, het ondenkbare is reeds in de maak, maar ondertussen is schoonheid geslopen in het cultuurlandschap. “We lopen op de grens “ is een verstild dansen op de rand van de vulkaan.
Mooi hoor Eric!
Schitterend!