Je fiets van het slot.
Elke dag weer,
is een belofte

Op het station van Bordeaux ruikt het naar zweet. Deze dag begon fris, met 18 graden, waar je de deuren voor openzet, maar de temperatuur zal vandaag rap stijgen naar 38, net als gisteren, toen de dikke lucht je na tien stappen deed zweten en verlangen naar wind, regen, het water waar een paraplu tegen beschermt.

Zijn het de geursporen die reizigers de vorige dag achterlieten onder de stalen bogen die met glas en hout zijn afgesloten? Het fronton aan voor- en achterzijde van de perrons laat een kiertje lucht binnen. Het heeft een klok in het hart, klassiek met vetzwarte cijfers, waarvan de wijzers met een kaarsrechte vinger de minuten controleren, wachtend op hun stippen, elk uur weer.

Hoe treurig is het als ze de tijd niet meer bij kunnen benen, en hun gezag verliezen bij de passanten die nu voor alle zekerheid een holletje inzetten, want je kunt veel missen, een pen, een geliefd uitzicht, zaken die je kunt vervangen of herinneren, maar niet je trein, je afspraak bij aankomst die nu al in de gedachten van al die mensen leeft die zich in de hal, trappen, op de perrons langs me spoeden.

Op het station van Bordeaux ruikt het naar zweet.