“ Jaa, de wijn smaakt prima hooor.”
Hij kijkt naar de ober of hij overhoord wordt, onzeker of hij het antwoord op de volgende vraag paraat heeft. Beter is het aan het woord te blijven en het onderwerp te bepalen. Corona. Zijn vrouw hoort aan. Ze is niet voor het eerst zijn publiek. En vanavond niet de enige, nu zijn stem de middengolf van het restaurant claimt.
“Kijk Nicole, het zijn de jonge mensen begrijp je, die zoeken mekaaar op, en dat is logisch, het is ook niet simpel, dat zeg ik niet, dat zeg ik zeeker niet Nicole, maar luister, zo zit het duus, en dat verspreidt zich via de jongeren, via de jongeren naaar ouders en naaar grootouders. En daan heb je de poppen aan het dansen.”
De man walst zijn woorden als goede wijn in de mond, de waarheid proevend alvorens ze te laten ontsnappen. De reactie van zijn vrouw speelt zich in stilte af, Ze moet de ruimte gevonden hebben voor een bemoediging, een tegenwerping of een vraag. waarvan de echo weerklinkt in zijn antwoord.
“Nicole, dat heeft elke familie luister, luister, ik zal het uitleggen, jij bent duidelijk een type, daar zijn er meer van, niet zoveel, maar ze zijn er wel …. “
Een tovenaar die de wereld verklaart,
die alles begrijpt,
langs de deuren trekt om gerust te stellen,
die sust en luwt,
met een grote handdoek op het vuur slaat,
de stilte wantrouwt en blust met woorden,
die onuitputtelijke stroom gul, gul laat vloeien,
die voor de deur met fluitje het verkeer regelt,
de buurvrouw geankerd doet oversteken,
onderwijl de regels uitleggend,
en waarom ze niet worden nageleefd,
niet kúnnen worden nageleefd,
terwijl het nodig is,
maar niet gebeurt,
niet kán gebeuren,
want,
dat kan niet vaak genoeg gezegd worden,
en hij weet het,
hij weet het,
horen is geen luisteren.
