De regen wijkt
De engel kijkt
Het water bloost

Daar, op de drempel,
kans, toeval, lot,
passant, banneling

Waan je onbespied
Licht je masker
Nu ieder je ziet

Het T-shirt spant om zijn lijf. European Tour 1984. De ouwe rocker heeft fans op leeftijd. Veel fans. Babyboomers en hun opvolgers. Gelooide huid, de glimlach van 30 jaar geleden. De tijd is in de Ziggo Dome een glijbaan, waarop we gillend, in een zucht decennia overbruggen.
En dan zingen we opnieuw Heart of Gold, op de eerste studentenkamer met rieten matten, bruine muren, oranje deuren, en in 2019 in een grote vierkante doos met 15000 vrienden naast de Johan Cruyff Arena.

Voor ons twee broers. De linker beweegt, de rechter staat. Hij verspreidt een lichte stank, een hard day’s night. De hele avond blijven hun handen een geheim. Na driekwart concert buigt een hoofd naar links, vraagt en kijkt achter zich. Het tweede hoofd schudt nee. Om hen heen is ieder aangeraakt. Ogen zijn dicht, handen klappen, heupen wiegen. Neil Young weet hoe geluk uit een elektrische gitaar te delven. Hij temt het wilde beest en grijpt het met twee handen bij strot en lijf. De Gibson vecht en trekt Young voorover, die terug buigt, met alle kracht voorkomend dat hij aan de hondenriem op zijn buik over straat wordt getrokken. Het beest jammert, jodelt, juicht. Een urenlange strijd ontlokt een aards gegrom uit diepe bron. Het ontroert intens.

Dan tikt rechterbroer linker aan. Hij heeft tot duizend geteld. De vergadering van morgen voorbereid. Uitgerekend hoeveel uur slaap resteert. Tien groentes met een S bedacht. Linker ziet, het is genoeg. De dam is gebroken, de boot wacht. Niet op Neil Young, hij scheurt onze harten verder aan stukken met zes verhalen die allemaal nu gebeuren. We zijn erbij als hij het beleeft, herinnert, creëert en vertolkt.

De volgende dag lees ik vijf recensies met 4 en 5 sterren. Broer zit in een overleg dat veel te lang duurt.

Op de wenteltrap
Zag hij zijn kans
Van alle kanten

Een dwaas boeketje
Een luie fiets
Troosten lelijkheid

Het strand is verlaten. De regen drukt putjes in haar huid, zo ver als ik kan zien.
Achter de witte huisjes de zee, bedaard en lui schurkt ze tegen de horizon. De zon loert achter zwarte vegen lucht. Zomeravond in juni.

Ik zet mijn schoenen recht op het zand om insluipers te ontmoedigen. Bewust vermijden doet herinneren. Het zand schuurt virtueel onder mijn sokken.
Ik span mijn kuiten en waad door de strak gesponnen korrels, bij elke stap een steen in de vijver schoppend. Een brute daad. Voor me de diepe sporen van een andere bezoeker. Een naam gekerfd in de bast.

Verderop een andere reeks, drie strepen ontspruitend uit één punt. Zelfs een vogel tatoeëert het strand. En een mier? Als ik zo klein en licht was, zou ik dan van kruimel naar kruimel kunnen springen zonder een hap uit de boterham te nemen?

Ach, daar wacht het water. Straks rukt het op en wast de zonde weg. Het laken strak getrokken, het bed opgemaakt. Vergeven en vergeten.

Ondertussen in Amsterdam

Een vreemdeling verlaat
de stad die hij bedacht,
zijn tweede huid gerooid.

Gaat het zo?

De hoek van de straat
verdwenen op de kaart,
die weg wijst aan
kaf en koffers.

Zo vinden reizigers de stad
verven haar in goud,
masseren haar huid
in alle talen.

Regent en koopman prijzen
wat ze vervreemden,
slijten haar op straat,
aan vrijers en venters.

Die avond zocht hij
straat en steeg
naar de stilte
in haar gezicht

Na de lunch ligt mijn schoonvader in bed.
Hij kijkt naar het plafond, ogen open, een boeddha in rust.
‘Wat doe je in bed?’
‘Verplicht’, zegt hij, ‘dat is nieuw.’
‘Maar dan kun je toch opstaan?’
‘Nee, het is verplicht.’
Het regent, wie doet er wat aan? Je kunt het weer wel verwáchten, maar niet veranderen.

Later zegt de staf dat hij na de middagboterham steeds in zijn stoel in slaap valt. Verplicht, verplicht, nee natuurlijk niet, maar dan kun je maar beter even gaan liggen toch?

Een groot talent voor gehoorzaamheid.
Leven is volgen.
De reisleidster kent de beste plekjes. Ze was best goed joh.
De ober deed echt zijn best. Het eten was voortreffelijk hoor.
De zusters zijn reuze. En dan de witte rust van de zoldering. Alsof je onder de wolken in het gras ligt.
Je wordt er wakker van.

Dorstig, dartel, druk,
Stad aan de zee
Een komen en gaan