Liegen is een deugd. Goed voor onze kinderen, een te leren les in de opvoeding. Zonder het leugentje om bestwil word je het leven niet meester. Jokken of verzuipen.

Het stond in de krant. De weekendkrant, waar we elke zaterdag worden onderwezen in levensstijl. En met elkaar afspreken: Stijl of Geen stijl.

Ik dacht aan Halbe en kijk naar het filmpje van het VVD-congres. Halbe vertelt een verhaal. Een man, gehesen in strak vel, een zachte twinkeling, onder zijn arm de grote boodschap. Van goed en kwaad. Geen krak in zijn stem, geen zenuw in zijn gelaat, geen gebaar verraadt een andere waarheid.

Zijn handen boetseren het beeld van Poetins kamer. En wijzen naar de stille plek in de hoek. Daar zat Halbe, de oren gespitst, de ogen geknepen, de woorden memorerend met een stille glimlach.

Ik geloof hem op zijn blauwe ogen. Of waren ze bruin, of groen?

Ik ben in de war.
Geen idee waarom Halbe er vorige week plots een leugen van maakte.
Jokken dat je gelogen hebt.
Om wiens bestwil doe je dat?
Het is briljant want onnavolgbaar.
Ik onderzoek vergeefs de krant.

Ik hoor de bel. Halbe aan de deur. Ik koop een roodleren encyclopedie. Prachtige aankoop.

Dan, op naar haar eind
Kijkt de tulp ons
Aan, vanuit haar hart

Wind is hier de baas
Baangracht, en schans
De molens malen

De val

Mijn schoonvader is gevallen. Niet voor het eerst. Het ziekenhuis begroet hem als oude bekende, al heeft de lieve verpleger hem nog nooit ontmoet.
Op zijn hoofd pronkt een witte lap waarin de wond zich schuil houdt.
Onder zijn schedel voegt een nieuwe bloeduitstorting zich bij de erfenis van vorige week. Hij loopt al 3 maanden wankel en bestrijdt dat – conform het zwaarwegende advies van de huisarts – door meer zout te eten. Een diagnose van semi-moderne toverkunst.

Dit is het tweede weekend dat een ambulance hem ‘s avonds op de spoedeisende hulp aflevert. Mijn schoonvader is daar niet uit het veld te slaan. Hart op slag, bloed op orde, alle vragen onder de knie.
“Waar bent u?”, vraagt de verpleger.
“Johannes de Deo”, zegt hij. Zo heette het hospitaal drie fusies geleden. Grapje, die naam kent het jongere personeel natuurlijk niet.
De val heeft hij niet meegekregen en het is nu echt tijd om weer naar huis te gaan. A;s de neuroloog dat doorkruist met een opname ondergaat hij dat als was hij plots in een diepe plas gestapt. Je had beter kunnen weten, maar je verzetten tegen natte voeten is nu zinloos.

Toen de weg naar huis een paar dagen later via de operatiezaal blijkt te lopen, wordt zijn ommetje stilaan een hordenloop. Het is onder lokale verdoving. Maar ze boren wel een gaatje in je hoofd om het bloed te verwijderen. Na afloop beschrijft hij gedetailleerd het aanzwellende geluid van de boormachine. Vertellen is zegevieren.
Hij heeft de neurochirurg terloops gevraagd niet alle hersenen weg te halen.

Na de grappen komen ook evenwicht en lopen terug. Alles in de goede volgorde. Als hij ontslagen wordt, zegt hij: lang gewacht, stil gezwegen, toch de vrijheid herkregen.

Ze geven hem in een wit plastic tasje nog een recept goede raad, en een doos adviezen mee. Hij neemt ze beleefd in ontvangst. Die kan hij thuis op een vertrouwd plekje opbergen. Het kan altijd een keer van pas komen weet je wel.

Die voeten worden vanzelf weer droog.

Gelukkig, lente
Het werd echt tijd
Dat februari kwam