Tomamu. Soms leidt een reis naar een plek die je je later in detail herinnert. Opgeborgen in een laatje van je geest dat opent door een enkel beeld of woord.

De toevallige ontdekking dat de trein die dag Tomamu aan doet en we een paar uur een tussenstop kunnen maken.

De zoektocht naar de locatie. Een wandeling van 25 minuten met bagage vanaf het station, dat niet meer dan een perron is, een streep tegels langs het spoor, zonder kluisjes, zonder openbaar vervoer, of huizen in de omgeving.

We hebben geluk, de shuttle-bus van het grote ski-hotel rijdt ons met koffers heen en terug, ook al zijn we niet hun gasten. En precies op het moment dat we arriveren, wordt ons reisdoel een half uur opengesteld voor bezoek. Vandaag geen trouwerij, we kunnen niet alleen de buitenkant zien maar ook in de ruimte treden.

Ik herinner me de stappen achter het hotel afdalend naar een lange, glanzend betonnen muur, de lichte motregen, de Japanse vrouw met camera en bril die als eerste foto’s maakt. Ik hou even mijn pas in. Dan volgen we de muur. Ik leg mijn hand er op, zoals altijd. Het is koel en glad.

Als ik de hoek omsla, sta ik stil. Gestileerd water tegen een achtergrond van besneeuwde bergen. Het beeld valt in mijn hoofd.

Dan zie ik de twee kubussen, de kleine boven, voorzien van 4 kruizen, de grote onder, aan het water, uitziend op een monumentaal kruis dat midden in de vijver staat.

Binnen drie betonnen muren en een glazen wand die langzaam open schuift naar de natuur. Muziek van Bach zingt door de ruimte, Air. Johan Sebastiaan moet het hier, in deze sereniteit, hebben gecomponeerd.
In dit intieme meesterwerk.

The Church on the Water van Tadao Ando.