Ondertussen in Amsterdam 12 november 2016

img_4551

Oude man in AH. Karretje, boodschappentassen met kadootjes uit boekwinkel op haakje. Het loopje door de winkel. Groente, kerstomaatjes, lege flessen, aardappelen, pindakaas, vis. Vis, hij kijkt, sluit de deur, kijkt nog eens, kiest. Halfjes brood, kaas, zuivel, pinda’s, cola. Hij laat de kar even staan op de kop van het pad, zoekt de kleine blikjes en kijkt om naar het karretje.
WAAR ZIJN DE TASSEN MET DE KADOOTJES?

Verloren? De route terug. Pinda’s, nee. Zuivel, nee!
Gestolen?
Naar de manager, Mary, hij kent haar al 30 jaar. Ze belt Mo, die bij de camera’s zit in een hokje van 2 bij 2. Het is er warm. Hij spoelt terug en zoomt in. Bij de cola: karretje mist de tassen. Bij de zuivel: idem. Bij de pinda’s: geen tassen. Bij de vis: daar staat het karretje met de tassen. De film versnelt en stopt bij de oude man. Hij kijkt, sluit de deur, kijkt nog eens, kiest. En legt de vis in een karretje. “Ik zie het al”, zegt Mo.
Het beeld toont het karretje met de tassen. “Dit is live”.
Dan valt de natte lap in mijn gezicht.
Ik heb de vis in het karretje van een ander gelegd.
Inmiddels is die kar bijna vol. Maar de appels en groente zijn niet van mij.
Ik vind het eerste karretje en de kadootjes en laad alles over.

Mary is opgelucht. Ik hoor hoe ze een oude man gerust stelt.