Op stap met man en zoon. Ze houdt niet van stiltes.
‘Nou we gaan niet lopen haasten in Londen, gewoon op ons gemakkie, he?’
De jongen naast haar laat een boer. Ze schiet in de lach.
‘Straks eerst op de hotelkamer kijken waar de Wifi-code is.’
Niemand antwoordt. Ze kijkt ongemakkelijk voor zich uit.
‘Henk wil wel mee volgende week.’
Haar zoon schiet uit: ‘Die vind ik zo onbeholpen! Zo dat is er even uit. Dikke Henkie.’
‘Henkie zonder nek.’
Nu lachen ze samen.
‘Ik wil wel dat jij meegaat. Vorige keer ben je niet gegaan. En de keer daarvoor ook niet.’
‘Ik wil het wel weer eens zien.’
‘Zorg maar dat je kan.’
Na drie seconden zegt ze: ‘Nog een uurtje, dan zijn we er.’
Mooi ‘fragment’ (noem ik het zo?) met veel na te denken … stijl-vol
Mooi beschreven. En wat een onrustig leven.. Dat heeft toch een hele mooie naam; sedatefobie
Zeker mooi en ook voel ik mij ongemakkelijk.
Mooi Eric!