Als zijn vrouw het toilet bezoekt, ontfermt de man zich over de hond. Het beestje dribbelt nerveus op de korte pootjes, het haar dansend rond de ogen. Aan het stel van de naburige tafel zegt hij verontschuldigend:
“Het hondje volgt mijn vrouw overal. Als ze naar de douche gaat, of naar de WC, ze ligt voor de deur en wacht.”
De buren zijn onder de indruk:
“Ach wat schattig”.
“Ze laat zich voortdurend horen”, herneemt de man, “en je kunt het niet negeren. Het is eigenlijk een onmenselijke taak.”
“Dat zit in het ras”, weet de buurvrouw.
“Nee, in haar”, corrigeert de man. “ Ze heeft een trauma.”
De horeca is het domein waar vreemden geheimen delen. Twee tellen belangstelling en de sluis gaat open:
“Ze weet dat het niet mag maar dan lijkt t of ze het juist niet kan laten. En corrigeren helpt niet, dat maakt het erger.”
De man verhaalt blijmoedig over zijn overgave.
“We doen thuis alles dicht zodat ze geen prikkels krijgt, maar ja, ze horen alles hè.”
De buren knikken, diep onder de indruk van de leeftijdsgenoot die zijn lot zo dapper draagt, en het keffertje toe fluistert:
“Je bent mijn hondje he, jaa.”