De pandemie (III)
Dwalend door Amsterdam met Pasen
twee kinderen spelen op de Dam
Kalm als een zondag
in de jaren 80
het warenhuis slaapt uit
de duiven oppermachtig
een leger zonder buit
Niemand kan ons hier bereiken
achter waters, kades, dijken
buiten kennis onze wegen,
deze stad zo afgelegen
het leven sprakeloos, sereen
De poorten van de stad gesloten
wachten toeristen op hun vloten,
besmet met heimwee en
een fotootje van thuis
Na het afscheid van de figuranten
poetsen, strelen we de veste
alleen de speculanten kermen
Booking bedelt nog als leste
eenzaam aan de straat
Niets is wat het lijkt,
dat heb ik steeds geweten
Al verschillende keren de stad in gefietst om domweg gelukkig op het Rokin te zijn. Unieke beelden, prachtige tekst, om van te houden zolang het kan …
Een medaille met bijzondere keerzijde!
Jaren 80 Eric, was het toen ook zo stil? Kan me nauwelijks voorstellen, volgens mij moet je nog verder terug in de tijd.. Dit is ongekend, deze verstilde foto’s, alsof er een grote ontruiming heeft plaatsgevonden ten behoeve van een filmopname. Vergankelijk magisch realisme..
Wat is de stad mooi zo. Prachtige foto’s en treffende tekst!
Ja alsof we terug kijken in de tijd. Wat een bijzondere foto’s en wat is de stad gelijk veel mooier zo.