We reizen 1430 km van Hakodate naar Osaka, in een lange streep naar het zuiden.
We verlaten het eiland Hokkaido door de tunnel onder de straat van Tsugaro, naar Honshu, het  grootste hoofdeiland van het oude Japan.
Bergen, rijstvelden, en het donker van al die gegraven doorgangen die de Shinkansen naar Tokyo doen snellen.

In Tokyo stappen we over en zijn om 18.30 in hotel Rozy in Namba, Osaka, 10 uur na ons vertrek uit Hakodate.
Van Amsterdam tot de Spaanse grens.

Terug in Osaka, dat alles van de wereldstad heeft.

Wolkenkrabbers tussen het grut van naoorlogse bouw., totempalen van het vooruitgangsgeloof.

Mensen die in golven van eb en vloed aanspoelen op een kruispunt. Elke minuut weer. En hier aarzelt de enkeling niet door rood licht te lopen, uniek voor Japan. Fietsers schieten voorbij op de stoep.
Grote steden zijn van zichzelf, hebben genoeg aan hun eigen identiteit, en maken een eigen spel.

Drie jongens spelen buiten Namba-station melodieuze pop, bezield als Romeo’s onder het balkon.
De Julia’s hebben vanavond haast, een jonge man met een hoedje staat stil en beweegt zachtjes zijn hoofd.

Hoedjes zijn het nieuwe token van jongeren,  van alle leeftijden.
Er zit hier kleur in het haar, kleding is een boodschap.

Osaka is geweldig.

Wat is dat toch? In de natuur het verlangen naar beweging, in de stad het zoeken naar stilte.
Contrasten zijn een bron, maken nieuwsgierig, zetten aan tot verbeelden, verdiepen en opnieuw begrijpen.

Beton gezet in licht en water, abstracte kunst in de natuur, het schone verval.
Het plezier van bekende woorden in andere context, de blik van een individu in de massa. Wie wil zien, wordt uitgedaagd. Niets is wat het lijkt, met de lijst verandert het schilderij.

Hakodate

 Arte Piazza, Bibai

Namba, Osaka

Osaka

Leve de grotle stad. In deze reis een contrast met de rauwe natuur en het kleinsteedse van Hokkaido.

Tachtig procent van de Japanners woont in de agglomeraties rond Osaka/ Kyoto en Tokyo.
Vanuit Osaka trek je in alle windrichtingen sporen naar bijzondere creaties.
We vinden ze aan de rand van een dorp tegen een bergwand. In het bos, kilometers uit de bewoonde wereld. En in het hart van de stad.

We forensen naar Ibaraki, naar de Kerk van het Licht van Ando, door bomen omgeven en bloeiend in een woonwijk die zich het Amsterdam Zuid van Oska toont. Grote huizen met rondom groen, en ja, daar is de Landrover, keurig verpakt in zijn wolletje, schuilend onder een afdakje. SUVs doorkruisen de kleine straatjes. Kinderen worden opgehaald en afgezet.

Naar Ishiyama voor het Miho Museum van Pei, dat zich verscholen achter een berg alleen laat benaderen door een met metaal beklede tunnel, die pas op het laatst het zicht op Pei’s schepping onthult.

 

 

We zien er de maskers van het eeuwenoude Japanse theater.  De uitdrukkingen zijn verbluffend sprekend.  En je bent wie je toont, inwisselbaar voor tientallen andere.

Een half uur van Osaka ligt Himeji met haar befaamde kasteel en het park Koko-en waar de tuinen van de samoerai nog steeds het sprookje vertellen van de goddelijke natuur, waarin alles betekenis heeft.

Het Museum van Literatuur van Ando, ook in Himeji, verleidt ons om omgeving en bouwwerk voortdurend in een ander perspectief te zien. Het legt met lijnen en licht steeds nieuwe beelden op je netvlies.

 

 

We zien er een tentoonstelling met een man-vrouw-thema. Woeste samoerai, lijdende geisha. Op de museumgrond staan drie antieke huizen. Een ervan behoorde aan een van de schrijvers die in het museum worden belicht.

Ibaraki, Ishiyama, Himeji. Steeds keren we terug in Osaka. Vanuit de vingers naar de palm van de hand.

Al die creaties trekken aan me voorbij.
Op het aambeeld van grote geesten is cultuur gemengd met licht, water, geloof en natuur en gesmeed tot stilte, tot een juichkreet, en schoonheid.

Ik onderga het en probeer het te vangen.
Niets is wat het lijkt. En alles is waarneembaar.
Ik voel het met mijn ogen, ik zie het met mijn hart.

Japan, mei 2018.