Ondertussen in Amsterdam, februari 2018

De val

Mijn schoonvader is gevallen. Niet voor het eerst. Het ziekenhuis begroet hem als oude bekende, al heeft de lieve verpleger hem nog nooit ontmoet.
Op zijn hoofd pronkt een witte lap waarin de wond zich schuil houdt.
Onder zijn schedel voegt een nieuwe bloeduitstorting zich bij de erfenis van vorige week. Hij loopt al 3 maanden wankel en bestrijdt dat – conform het zwaarwegende advies van de huisarts – door meer zout te eten. Een diagnose van semi-moderne toverkunst.

Dit is het tweede weekend dat een ambulance hem ‘s avonds op de spoedeisende hulp aflevert. Mijn schoonvader is daar niet uit het veld te slaan. Hart op slag, bloed op orde, alle vragen onder de knie.
“Waar bent u?”, vraagt de verpleger.
“Johannes de Deo”, zegt hij. Zo heette het hospitaal drie fusies geleden. Grapje, die naam kent het jongere personeel natuurlijk niet.
De val heeft hij niet meegekregen en het is nu echt tijd om weer naar huis te gaan. A;s de neuroloog dat doorkruist met een opname ondergaat hij dat als was hij plots in een diepe plas gestapt. Je had beter kunnen weten, maar je verzetten tegen natte voeten is nu zinloos.

Toen de weg naar huis een paar dagen later via de operatiezaal blijkt te lopen, wordt zijn ommetje stilaan een hordenloop. Het is onder lokale verdoving. Maar ze boren wel een gaatje in je hoofd om het bloed te verwijderen. Na afloop beschrijft hij gedetailleerd het aanzwellende geluid van de boormachine. Vertellen is zegevieren.
Hij heeft de neurochirurg terloops gevraagd niet alle hersenen weg te halen.

Na de grappen komen ook evenwicht en lopen terug. Alles in de goede volgorde. Als hij ontslagen wordt, zegt hij: lang gewacht, stil gezwegen, toch de vrijheid herkregen.

Ze geven hem in een wit plastic tasje nog een recept goede raad, en een doos adviezen mee. Hij neemt ze beleefd in ontvangst. Die kan hij thuis op een vertrouwd plekje opbergen. Het kan altijd een keer van pas komen weet je wel.

Die voeten worden vanzelf weer droog.

5 gedachten over “Ondertussen in Amsterdam, februari 2018”

  1. “ het ondergáán alsof je in een plas stapt …”. Prachtig.
    “Lang gewacht, stil gezwegen, toch de vrijheid herkregen!”
    Ter ere van zijn herkregen vrijheid:

    Het komt over je
    Ouderdom en gebreken
    Ongebroken ‘vrij’

    Op zijn gezondheid!

  2. Grapjes maken het leven licht, ongeacht of je voeten weer droog worden of dat je verdrinkt in de plas. Heeft niets met leeftijd te maken! Korreltjes zout wegen niet op tegen een gezonde dosis levenslust. Wick zou het een prachtig verhaal hebben gevonden…

  3. Waarom die grapjes? Relativering van de angst voor de dood misschien?

    En Christien wat een prachtige metafoor over die ouderdomsvlekjes: ‘roestige uiteinden van stalen zenuwen’. Als je deze zelf hebt bedacht raad ik je aan ook een blog te beginnen..

  4. Mooi! Beeldend; ik zie het voor me. En de grapjes…….. ik geef toe dat ik me, bij de vele bezoeken die ik met mijn vader aan ” het hoogste adres” bracht, ook wel een beetje schaamde…. Wat zou dat toch zijn? Oude mensen en de dingen die nooit voorbij gaan. De vele bruine plekjes op zijn huid: roestige uiteinden van stalen zenuwen….” oh nee Pa, niet weer….”.
    En dan nu een leuke hippe nieuwe bril!

Laat een antwoord achter aan Nathalie Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *