Vannacht werd ik wakker op onze Japanse hotelkamer. Aandrang. Ik zag niet meteen hoe ik bij de wc kon komen en tastte in het donker de muren af. In Nara moest ik rechts afslaan, in Okayama schuin naar links. Maar in mijn hoofd ontbrak nu de route.
Als ik in halfslaap naar het toilet waggel probeer ik doorgaans mijn ogen zo veel mogelijk gesloten te houden. Na terugkeer in bed ben ik dan meteen weer vertrokken. Maar nu moest ik ze openen, want waar was de wc? Mijn handen voelden een gladde muur en een richel. Maar ik miste de greep van een schuifdeur of het ijzer van een kruk. Ik sprak mezelf toe: je houdt niet van het donker, maar niet in paniek raken.
Na een nieuwe, vergeefse poging schoot me te binnen dat ik met m’n iPhone licht kon maken. Ik pakte de telefoon, drukte op de lichtknop en zag dat ik in mijn slaapkamer in Amsterdam was…
Scenes van terugkeer.
Oh zo herkenbaar, maar nu grandioos verwoord. Zou een column in de krant kunnen zijn
De intimiteit van de ‘afkeer’ van donker –
De wens met gesloten ogen te blijven waar je zojuist nog was –
Een iPhone die als moderniteit zijn licht werpt op het ‘oude Japan’ – dat een illusie blijkt
En dan die prachtige donker-licht foto waarin alles wordt verteld!
Zó mooi …
Ik hoor graag meer over jullie prachtige reis.
Welkom terug!
Haha even wennen weer!