In Roye zijn de trottoirs behangen met bloemige projectielen die het zwarte asfalt – geen klinkers – kleur moeten geven. Elke 50 meter kijk ik schuin omhoog en verbeeld me dat de ketting breekt en de schotel mijn schedel plet. Tot de hemel breekt, lopen we langs bakstenen gevels, onteerd door kunststof kozijnen en deuren van de Doe-het-zelf-winkel. Achter de vitrages lichten TV-beelden op. Een auto geeft gas in de lege straat.
Tussen de oude huizen rond het dorpsplein staat een platte doos met reclame op haar voorhoofd. Het zijn verwensingen uit een gehavende mond. Zoals in Japanse plattelandssteden als Bibai zijn in Roye om de drie blokken happen uit de straatwand genomen om een parkeerterrein te creëren. Ook het huizenblok naast de kerk is halverwege geamputeerd, waarna de wond is geasfalteerd. De auto’s die het offer met parkeergeld lonend hadden moeten maken, ontbreken.
Het virus van de vooruitgang heeft Roye lang geleden gevonden. Ze hapt nog steeds naar adem.
Wat een Troosteloze Treurnis in Roye. Maar jij hebt het wederom kleurrijk beschreven, ook dat is een kunst.
Erg jammer dat jullie niet in Senlis konden verblijven. Voor wie dit leest: Senlis is een charmant historisch plaatsje in de Oise 38 km ten noorden van Parijs; wij slapen er altijd de eerste nacht als we naar Frankrijk gaan (https://www.france-voyage.com/frankrijk-toerisme/senlis-570.htm)
Mooi beschreven treurnis. Fijne vakantie in Frankrijk!
Als het niet zo mooi beschreven was zou ik denken ‘vreselijk’ Fijne tijd! 🙂
‘De wond geasfalteerd’ leuk beschreven
Fijne vakantie in Frankrijk!