“Je suis un clochard, pas un profiteur”, roept de man naar de verkoper die naast hem zijn waar aanprijst. Identiteit definieert het leven.
Hij zit hoog, een ferme koffer met opdruk ‘Hoffmans’ dient als zetel. Aan zijn flank een onooglijk keffertje. Het slaapt. De buik spant ongedwongen onder zijn shirt. Samen zijn ze de poortwachters op de brug die naar de voorzijde van de Notre Dame leidt. Een hijskraan steekt boven haar torens uit. Het dak is open, een eerste nieuwe constructie van hout zichtbaar na de brand van 2019.
Parijs.
De geur van gebraden kip verspreidt zich door een winkelstraat. Een oud mannetje met vale polo en afgedragen jasje schuifelt voorbij. Gebogen schrijdt hij voort, met kleine stappen, alsof hij een rots beklimt. Het mondkapje hangt op de kin.
Ieder gaat de eigen weg. Sommigen hebben de helm gesloten, anderen laten hun gezicht vrij. Niemand houdt afstand. De metro is druk, de eerste Amerikanen treffen we in het hotel.

We verlangden naar het vreemde en het voelt vertrouwd.