De directie van het woonzorgcentrum stuurt Corona-updates. Dat ze het overheidsbeleid op de voet volgen, dat ze aan de bewoners denken, en dat alles wat ze doen verantwoord is. In de laatste brief ontbreken spaties. De woorden smelten samen tot één ademloze zin. Ze beloven, wehoudenuopdehoogte.
Mijn schoonvader zwemt in de tijd en ontmoet herinneringen.
Hij vraagt:
“Hoe is het eigenlijk met mijn ouders?”
“Nou pap, die zijn in 1992 en 93 overleden”
Hij luistert met aandacht en knikt.,
“O ja, ik vroeg t me af. De laatste tijd heb ik weinig van ze gehoord.”
Ontroerend mooi.
Zo kwetsbaar mooi. Woorden aaneengeregen alsof de haast zichtbaar wordt in het goeddoen. Tijd die verstomt bij de vraag ‘hoe gaat het …?!
Pareltje!