Na de lunch ligt mijn schoonvader in bed.
Hij kijkt naar het plafond, ogen open, een boeddha in rust.
‘Wat doe je in bed?’
‘Verplicht’, zegt hij, ‘dat is nieuw.’
‘Maar dan kun je toch opstaan?’
‘Nee, het is verplicht.’
Het regent, wie doet er wat aan? Je kunt het weer wel verwáchten, maar niet veranderen.
Later zegt de staf dat hij na de middagboterham steeds in zijn stoel in slaap valt. Verplicht, verplicht, nee natuurlijk niet, maar dan kun je maar beter even gaan liggen toch?
Een groot talent voor gehoorzaamheid.
Leven is volgen.
De reisleidster kent de beste plekjes. Ze was best goed joh.
De ober deed echt zijn best. Het eten was voortreffelijk hoor.
De zusters zijn reuze. En dan de witte rust van de zoldering. Alsof je onder de wolken in het gras ligt.
Je wordt er wakker van.

De foto – het verhaal: Trekt het open of trekt het dicht?
Een mooi kort verhaal over de pech van de goede bedoelingen.
Mooi geschreven en gefotografeerd! Je hebt steeds minder woorden nodig om het beeld te schetsen. Goed hoor!