De regenmaker

De stad zucht onder de hete, hete zomer, die verdooft en ruziet met de slaap.
We schuilen in schemer en schaduw.
Ik verlang intens naar wind en regen.
We fietsen langzaam naar het park, een zachte wind opwekkend die verkoelt.
Het hondje zit in een mandje achterop de fiets. Haar tong vraagt om water, wolken, regen.

Als die plots komt, stort het wonder zich over ons uit. Het nat baant zich in gulle stromen een weg door de klamme hitte, naar haar snuit, de vacht, de weg. Terug in het mandje klotst het water rond haar poten.

Met grote ogen kijkt ze naar de hemel en dan naar ons.
Ik hoor je denken. Wat sneu, doornat, beducht voor het geweld van de natuur, een angstig hompje hond.

Ik kijk naar de hond. Wat is er gebeurd? We fietsten naar het park. Zuchtende mensen in het warme gras, de baas transpirerend als hij afstapt en zich droogt. De zucht die de hond al dagen hoort. Mensen die traag bewegen in de dikke lucht.

De hond rent even de spieren los. Een sprintje, een afslag links, een rolletje om. Dan vindt ze de open plek en richt haar bek naar de hemel.
De weerwolf uit haar keel laat geen misverstand bestaan.
Het scheurt het hart, het klieft de hemel en de klamme zomeradem. Het gebiedt.

Mensen kijken op. Is dit het signaal om huiswaarts te gaan? Wat eindigt hier?

Dan breekt de lucht, het water vloeit, het gras drinkt en ik adem. We gaan naar huis.

In haar mand zie ik de hond, beduusd door haar stille kracht.

Je weet pas wat het is, als je het hebt gedaan. Zoals met elke kunst.

Tekening van Caroline Meerum Terwogt