We vliegen naar Venetië.
Voor de Biënnale, Damian Hirst en voor Tadao Ando.
Ando gaf het Palacio Grassi en de Punta della Dogano nieuw bloed in het oude lichaam. Dat wil ik zien.

Het is vroeg. Ik gaap, ik gaap, en nog een keer.  Ik sluit mijn ogen en weet dat ik niet kan slapen. Dat is altijd zo.

Ervaringen worden overtuigingen. Overtuigingen sturen gedrag. Zo reproduceert een incident zichzelf en krijgt betekenis.  Met de tijd als compost. En de behoefte aan voorspelbaarheid als water op de akker. Toeval mag niet bestaan.
Wat zijn we zonder definitie van onszelf?
Of van ons lot?

Ik slaap dus niet, ik schrijf.

Wat een vrede in Venetië, nu wij, toeristen, zijn verdwenen. Ik moet er zijn om dat te kunnen ervaren. Dat wel.

P

November dus, een moedig herfstzonnetje dat de oude stadspaleizen aan het water brutaal uitlicht.

Water, overal. Openbaar vervoer, vracht, prive verplaatsing, alles in water.

Zo was Amsterdam geweest als de Nieuwe Zijds, Rozengracht, de 5 andere Jordaangrachten, de Warmoesgracht, het Rokin en wat niet meer, niet waren gedempt.
Bevliegingen van vooruitgang die zich tot modieuze vergissingen ontpoppen. Het nieuwe is vaak lelijk oud geworden. De tijd levert het bewijs.

Ja. dat is een romantische opvatting. En ja, ik ben ook dol op Tadao Ando die met beton intimiteit tovert. Ook weer in de Punta della Dogano.

Venetie. Ik kijk om me heen en zie hier schoonheid, vervallen, opgepoetst, waardig.

Hoe zou de Sluisbuurt oud worden?
Waar ter wereld staan die mooi verweerde flats ook weer? De hoogbouw waar je voor stopt om even gelukkig te zijn, een foto te maken, onhoorbaar te zuchten.
Intieme ruimtes waar de stedebouw de mens als maat neemt.

 

 

Het verlangen naar een stad die iedereen kan aanraken.