In de rij bij de supermarkt. Het stokt 50 centimeter na de ingang. Mensen zwermen rond groente en fruit, verenigd als de witlof die in een kistje warmpjes opeen gedrukt wacht op de hand die haar plukt.

Bij het fruit aarzelt een vrouw tussen aardbeien, bramen en frambozen. Twijfel kan een mens overal overvallen. Ik sta stil en kijk hoe ze een stap naar rechts en naar links maakt. Ik beweeg als een bokser in verdediging mee. Hoofd naar achter, hoofd naar voren. Een klant wringt zich tussen ons in en trekt een doosje zomerfruit naar haar toe.
“Heb je haast”, vraag ik? “Ik sta ook te wachten”.
Het ronde hoofd beweegt op een paar decimeter afstand door de schrale lucht.
“Ja inderdaad, sorry”.
Ze spoedt zich naar de groente, waar de klanten grazen in de bakken en elke onverhoedse beweging een aanraking betekent. De huidhonger is onmiskenbaar.

Veel is nog onbekend over het coronavirus, maar één ding staat vast. Het verdwijnt als eerste uit het bewustzijn – de precieze locatie daarvan in de hersenen is ondanks de opkomst van de biologische psychologie nog steeds een raadsel – en daarna pas uit het lichaam. Geruststellend voor iedereen die weet dat ontkenning onze eerste verdediging is. Dat heeft de psychologie dan weer wel uitgezocht. Op die mentale kwaliteit kunnen we altijd terug vallen.

Na een korte opleving van de overheid waarbij we ons verlieten op haar aanwijzingen en de naleving vooroorlogse hoogten bereikte – rattenvangers als Baudet en enkele zieltogende BN-ers daargelaten, hun bestaan is nu eenmaal noodlottig gefundeerd op aandacht – heeft het gezag zich weer teruggetrokken achter haar bureau en regeert de papieren werkelijkheid als vanouds de maatschappij. Die heet nu 1,5 m samenleving. Taal creëert vrijheid. Ook voor oude gewoonten.
In Amsterdam is de gemeten dosis coronavirus in het riool in een week tijd vertienvoudigd, bleek op 10 juni. Alles is anders.
Gelukkig doen we weer normaal.