De pandemie

De dag is stiller dan de nacht
het licht bleekt
lege straten
Neuzen op ramen
zien eenlingen
slalommen naar winkels
waar wachters mandjes kuisen
van smet en vrees

Werk thuis!
En vergaar collega’s in een scherm
mensen die ik ken
voor een raam, een schilderij
muren zonder kleur
Een kat kruipt op de buis

We lachen, spreken meningen
zetten ons filmgezicht
als leerlingen van Potter aan en uit
Dan is het werk gedaan
we zwaaien, gaan, blijven
waar we zijn

Om negentien uur
steekt de koning zijn hart
onder mijn riem
die al knelt
van weetjes in mijn buik

De ziekte praat engels
mijnd joe opdat ook wij het vatten
ol de piepel, ordinèrie én Madonna
in haar bad met rozenblaadjes:
handen wassen, sosjal distunsen

Ach, de premier stelt ons gerust
en tilt de letters
van het blaadje naar zijn mond
we kúnnen het, totallie do-uhbul
samen krijgen we het voor elkáár
hij vertrouwt op ons
niet eens verlegen
een bevel in zoet cadeaupapier

Het nieuws tolkt Rutte na, spuugt cijfers
waarzeggers, voor elk land één
wij Jaap, die zachte zinnen ernstig spreekt
zij Anthony die dèda zegt –
ik zeg het na, de feiten rollen
zo lekker op de tong, de t een d –
dèda, voer voor modellen
de doden voorspeld en opgeteld

Foto’s van de ongelukkigen
uitgeloot, gesneuveld
in de rug geschoten
van straat gehaald
en door het virus
kansloos ingenomen
opgevreten

Mijn vriend belt
we sparen onze tranen
je had het kunnen zijn

De stad is uitgekleed
verweesd
lege etalages passeren haltes
haar mensen heeft ze afgestaan

Zondag
verkoopt de burgemeester
kaartjes voor het Vondelpark.