Andreas Schelfhout, Schaatsers bij een Hollandse stad, 1857

Ingesneeuwd

Nu het sneeuwt,
de stad is opgemaakt,
blijven je voeten waar
ze niet meer lopen,
bleek en hartstochtelijk mooi

Tot de ramen zijn bedekt,
poolhonden ons gidsen
naar Albert Heijn,
kinderen uit iglo’s kruipen,
het carnaval van sledes beweegt,
en de wegen wachten,
brak en ijzingwekkend vrij

De buurman leegt
een vergeten blikje vis
op zijn boterham tevredenheid,
betwittert in zijn hol
de schuldigen
die ijs en weder laten,
de grenzen ontsluiten
voor kou,
asiel bieden
aan vlok en vijand,
de anderen
de weerman ja

De weerman, hij
ziet alle buien hangen,
en vergeet te zwijgen,
tragische boodschapper
die het liegen is verloren
en zijn vinger legt
op hoge druk.
Gezag heeft een gebaar.

Bij de kassa in de rij getagt,
zijn duizend schermen in
krijgsberaad over zijn lot,
die weerman,
puzzelwoord voor
mannelijke heks,
een publieke omroeper, ongehoord.

Als met het ijs ten slotte
meningen smelten
verbeiden stemmen
de dag dat winter vlucht
haar sporen wissend
tot water voor de laarzen
van het kind dat plonst en zingt,
naast het blad dat door
de knop heen

breekt en leeft

‘Ingesneeuwd’, Ondertussen in Amsterdam,
22 januari en 5 december 2019

Voorgedragen bij de presentatie van het boek
‘Spiegel van de werkelijkheid, 19e-eeuwse schilderkunst in Nederland’ van dr. Jenny Reynaerts, senior conservator 19e eeuw van het Rijksmuseum,
13 december 2019 in het Rijksmuseum.