De boodschap

Verdien je iets in het leven? Ligt er een bedoeling verscholen in de gebeurtenissen die zich zonder aankondiging, en ogenschijnlijk zonder onderling verband, aandienen? Als ze ongrijpbaar en niet te beïnvloeden zijn, is er altijd nog de taal, die lucht in een doosje verpakt, een strik om haar vouwt, en als ervaring op het plankje met lot, toeval of vergankelijkheid zet. Weer wat geleerd?

Zoals vliegjes een zwerm vormen, kunnen opeenvolgende incidenten zich in een grotere boodschap verenigen, die je niet zo maar van je af slaat, die zich om je sluit, geritst en gezekerd.
Zoals deze week.

Ik zoek anderhalf uur naar mijn telefoon die ik ergens in huis heb neergelegd. Ik weet niet meer na hoeveel minuten de ongerustheid intreedt, maar het moet zijn geweest nadat ik voor de derde maal elke etage heb doorzocht, steeds grondiger, laatjes openend, kleding verplaatsend, tastend onder bank en bureau, en in mijn hoofd geen spoor van herinnering vind waar ik de IPhone heb achtergelaten. Steeds ga ik terug naar het moment dat ik de trap afloop, het apparaat in mijn hand, op weg om een kast te schilderen. Waarna het beeld uitvalt. Geen zicht, geen geur, geen greep. Ik sluit mijn ogen en sta in het oneindige woud, zonder paddestoel, GPS, licht of geluid.
Ik bel met de verstofte huistelefoon mijn dochter, die mijn mobiele nummer probeert en met mij Zoek mijn IPhone activeert. Geen respons, geen bel, geen contact. Is er een insluiper geweest die ongezien het apparaat heeft ontvreemd, terwijl ik de kast van een deklaag voorzag?
Ze stelt me gerust en adviseert me in de koelkast, de vriezer, de afwasmachine te kijken. Nergens vind ik de telefoon. Ik check het inwendige van de verfpot. We hebben nu het stadium out of the box, het domein van creativiteit en onnozelheid, bereikt. Het kan niet anders of ik heb de staat van ultieme verstrooidheid aangenomen. Een avatar die de weg kwijt is.
“Heb je ook in de kelder gekeken pap?” Nee, daar hoef ik niet te kijken, want in dit troosteloze verlies van geheugen weet ik één ding zeker: het ding ligt niet in het souterrain, want daar ben ik simpelweg niet geweest. Waarom ik twee afgezegde afspraken later en de wanhoop voorbij toch afdaal tussen de dozen en fietsen? Ook dat weet ik niet meer, maar daar ligt de telefoon, op mij te wachten tussen het gereedschap, op stil gezet en offline, zodat ze in haar retraite ontraceerbaar was. Toen pas ging het deurtje naar die ene onbereikbare herinnering open en zie ik me in het ondergrondse zoeken naar schuurpapier. Ik ben ontdaan. Vinden is verliezen.

Een dag later sta ik in de rij, ingang Zuid van de Johan Cruyff Arena. Een man dringt voor, zijn gezicht rond en rood van het bier, zijn kruin wit gedekt. Hij zegt olijk:
“Oude mensen gaan voor niet waar?”.Hij grijnst naar me alsof ik het pilsje ben dat hij net smakelijk achterover heeft geslagen. Ik zeg:
“ik denk dat ik ouder ben dan jij”. Bij navraag blijkt hij inderdaad 11 jaar jonger. Bemoedigend.
Ajax verliest in een Arena die met elke fout stiller wordt. Na de wedstrijd druip ik af met metro en tram. Op het Weteringcircuit stapt een bejaarde man in. Hij hijst zich licht gebogen naar binnen, ondersteund door een stok, en kijkt me aan. Ik rijs omhoog en vraag:
”Wilt u hier zitten?” Hij kijkt me aan, glimlacht en zegt:
“Nee, dank u, u bent zelf al zo oud.”
Aan de andere zijde van het gangpad wordt besmuikt gelachen. Achter me staat iemand op, de plaats wordt in dank aanvaard.
Ik kijk beschaamd uit het raam. Een goedaardige vogel vloog voorbij en liet zijn grote boodschap op me achter.

De natuur is streng.