De speech

Aan de kerstlunch neemt mijn schoonvader onverwacht het woord. Met zijn rollator heeft hij zojuist de 300 meter naar ons huis klinker voor klinker overmeesterd. Lopen is een tijgergang op leeftijd. 

Een speech. We kijken verrast op. Hij spaart al zijn leven lang woorden. Om ze bij gelegenheid een select publiek uit te serveren. Bij de verhuizing vonden we een schat aan oude toespraken.. Door hem uitgesproken bij het huwelijksjubileum van zijn ouders,  onze bruiloft en bij zijn afscheid van de oliemaatschappij. Ik lees woorden die de herinnering inhalen, want zo is het gezegd. Ik hoor opnieuw zijn grappen, uitgesproken bij zijn pensionering. De lachsalvo’s rolden door de zaal, aangevuurd door verbazing over zijn presentatie en onderkoelde humor. Dat hadden ze niet achter hem gezocht, al die jaren. Werk is een goede schuilplaats voor persoonlijkheden. 

Hij spreekt. 
‘Ja, ik ben dit jaar verhuisd, en men vraagt nogal eens: ‘Het zal wel wennen zijn in Amsterdam?’ 
Hij kijkt ons olijk aan. Dat is wat wij ook denken. Weliswaar geboren in Amsterdam maar na anderhalf jaar verhuisd en decennialang burger van de hofstad en omstreken. Een Haagse heer in Mokum. 
‘En dan zeg ik “Wennen?” Ik woon hier vanaf mijn geboorte, weet je wel!’.’ Hij glundert over de verrassing op onze gezichten als heeft hij plots zijn baard laten staan, een bloemetjesshirt aangetrokken en een bandana om de schedel gebonden.
‘Om met een bekende Amerikaan te spreken die ooit Berlijn bezocht: ik ben een Amsterdammer.’ Nu draait hij plaatjes en danst ons voor hoe de heupen te bewegen. Het is kerst. Alles is mogelijk.