Op de fiets langs de Middenweg. Twee autostroken, een vrije trambaan, een reepje fietspad. Per ongeluk raak ik mijn bel. Voor me zwaait een man wild met zijn handen, mompelt onverstaanbare verwensingen en zet de vaart erin. Aangespoord door het toeval. In Amsterdam zit je nooit om een prikkel verlegen.
De Middenweg. Naam van de eenvoud. In de 17e-eeuw gegeven aan de plattelandsweg die de Watergraafsmeer, nieuw land gemalen uit water, simpelweg in tweeën deelt. Tot 1921 een eigen gemeente. Diemen heeft haar plaats aan de Oostflank ingenomen. Kleine buur, grote identiteit, stil verzet.
Nog geen 100 jaar is de Middenweg nu Amsterdams, en misschien wordt het dat wel nooit. Een landhuis, de halte van het Gooise trammetje, lage bebouwing. Een straat tussen stad en land.
Ik koers door de tijd en steek in gedachten van de Middenweg door naar de Oetewalerweg, en zie voorbij het Muiderbos en de herbergen in de verte de stadspoort. Daar is Amsterdam.
Dan passeer ik de Muiderkerk. De oude toren weerstond de brand van dertig jaar geleden. Ze kijkt me aan. Een nieuwe deur in de tijd naar het kerstfeest van de zondagskerk van de Tugelaweg.
Tante Rie draagt een kerstverhaal voor, uit haar hoofd, en ik speel met vijf gelukkigen een lied op de blokfluit. Het avontuur is niet het optreden, maar de geheimzinnige wereld achter de coulissen, waar alleen de uitverkorenen toegang hebben. We zwermen door het gebouw, bevangen door de euforie van de kolonist die zojuist de rivier is overgestoken. Steeds keren we terug in de grote kamer met in het midden de onmetelijke schaal met chocolaatjes. Ze vinden mijn mond. Vruchten van het nieuwe land van overvloed. Nooit smaakte snoepgoed zoeter en volmaakter als die dag in 1966.
De Muiderkerk. Ik houd in en monster de toren.
In mijn mond proef ik de zachte cacao en begrijp nog steeds niet: hoe heeft die rijstebrijberg van chocola ooit in de kerk gepast?
De middenweg , de weg van mijn kindertijd tot aan mijn pubertijd. De weg waar de rijstebrijberg toen nog net in de kerk leek te passen, de Koningskerk, een kilometer of wat richting Diemen. Later bleek de kerk te klein of de berg te groot. Mooi stuk Eric !
Het verhaal leidt me langs de Middenweg en verklaart mij ” het midden” Steeds weer erg leuk due uitleg – Dank!
De terugblik naar het kind, maar ook de terugblik in de reacties, brachten míj terug in Oost naar de Elthetokerk waar ik (nu 67) als 4-jarige liep langs het touw met de andere kleintjes die bij zuster Rafaëlla op de peutergroep zaten. De ‘zuster’ herinner ik me nog … en het touw …
Dane, mijn zoon, was twee en destijds aan de wandel met zijn opa, die in de watergraafsmeer woonde.
Dane in de kinderwagen en opa erachter. Ze liepen nét langs de kerk toen er brand was. Het was de enige wandeling die opa gemaakt heeft met zijn kleinzoon. Maar het verhaal is 1000 maal verteld.
Dank je voor je verhaal, keer op keer als ‘echte’ amsterdamse komen er oude verhalen omhoog na jou stukjes.
Mijn geboorteplek, de Watergraafsmeer. Je verhaal triggert een hoop herinneringen aan die plek, en die tijd. Weemoed..
Prachtig!
Ooit bekeek ik een huis in Slochteren dat te koop stond. Toevalligerwijs had mijn vader daar als kind gewoond. Het huis bezat een grote kelder, zei mijn vader, met prachtige gewelven waardoor je helemaal onder het huis door kon lopen.
Bij aankomst bleek dat de kelder niet veel meer was dan een volwassen kruipruimte, waar je alleen maar op je knieën in kon komen, zo groot als een kind van 4……….