Antwerpen. Een rivier van mensen stroomt van het klassieke station door de Keyserlei de stad in. Pleisterplaatsen op de oevers. De vloed vertakt naar zijstraten, terrassen, buurgemeenten. Een hand met honderd vingers.

De zon bezweert de ochtendkou en lokt mensen naar het hart van de stad. Een vroeg glas wijn, het modehuis, geen haast. Vlaamse en Franse stemmen naast Nederlandse dialecten. Geen Engels, Spaans of Italiaans als in Amsterdam.

Echtparen begroeten elkaar in de opera.. Ik lees de regels. Een voorzichtige aanraking, een glimlach, ‘dat is lang geleden!’ Gesoigneerd, voorkomend, etalage van manieren.

Zondagmiddag in het beeldenpark. Opnieuw grote scharen op de been. Jonge mensen domineren, gezinnen, overal groepen van 2 tot 6 mensen.
Wat een liefde voor cultuur in Vlaanderen.
Allen kijken ingespannen op hun scherm. Goed voorbereid, dat moet een app zijn waarop de kunst in routes is gesorteerd. De verzameling is indrukwekkend en omvangrijk. Moore, Rodin, Calder, Hepworth, WeiWei, waar zijn ze? Inderdaad, de app Middelheim vind ik in de Appstore. Wandelingen van 30 minuten tot 6 uur, een kaart, uitleg per beeld over kunstenaar, betekenis, jaar van ontstaan.

We zoeken het bruggetje van AI WeiWei. Het ruwe reliëf van de vloer symboliseert de kaart van China. En de moeizame relatie van WeiWei met zijn moederland. Niemand kijkt ernaar. Men loopt ongemakkelijk naar de overkant en vervolgt zijn weg. Ik maak als enige een foto.

Achter een grote groep bereiken we het zwierige beeld van Rik Wouters. Het vangt de lucht en duwt de bomen op gepaste afstand. We staan stil. Niemand keurt het een blik waardig. Het beeld is van ons.

Ik kijk om me heen. De paden zijn overvol. Energie, vrolijkheid, een zweem van opwinding. We bevinden ons in een onbekende voorstelling, in een toneel waarin de beelden zijn verschrompeld tot anoniem decor. We zijn in de verkeerde trein gestapt en langzamerhand dringt het besef door: de stations zijn ons vreemd, de namen onleesbaar, de conducteur onvindbaar.

In het gras rusten 5 vrienden, de schermpjes in de hand zoals een winkelier de kassa koestert.
Er worden verhalen verteld. Ik werp mijn blik op het dichtstbijzijnde apparaat. Op zijn IPhone zie ik Pokémon.
Even later passeert een man. Hij draagt een open doos die hij met twee handen recht voor zich houdt. In het karton liggen tien IPhones.

Bij het restaurant nemen ze met vier mensen bestellingen op. Een lange rij wacht voor de toog. Als ik aan de beurt ben, vraag ik naar het evenement. De vrouw zucht, ze heeft het niet bedacht, zegt ze.
Het is er en het is Pokémon Go.

Een uur later is de rij langer.
Ze draaien een wereldomzet.