Ondertussen in Amsterdam, mei 2018

Altijd

Mijn schoonvader is weer gevallen en opgeraapt. Opgenomen, verward en verzwakt. Zijn kracht is vergaan en in het revalidatiecentrum zoekt hij vrijheid en herstel

In de lentezon rijd ik hem naar een windstil plekje naast bloeiende struiken. Hij is doof en dichtbij zijn gezicht stel ik vragen.

Hij vangt vertraagd de woorden en denkt na.
In zijn antwoorden schemeren feiten, de dokter die sprak, de gehoorspecialist die verdween, de buurman die kwam.

Zo zal het zijn. Terug bij de ingang staat een vrouw op de stoep en zuigt zachtjes aan een sigaret. Een smal gezicht, gedeukte wangen.
De kleur is uit haar gelaat gelopen. Ik groet haar.
Ze knikt terug, van ver weg.
Ik heb haar gezien.

Het is hier al   tijd.
Het is vandaag niet gisteren, het wordt niet
morgen en zelfs niet vandaag.
Het is dagelijkse eeuwigheid. De redeloze tijd zonder begin of einde, die alleen momenten kent.
Zoals nu, nu de zon schijnt en bewoners voorzichtig over de drempel stappen om te zien of de wereld er nog is. Ze nemen zichzelf mee, meer is niet nodig en dat is, wat er is. De kale plek op haar hoofd, het slangetje in zijn neus, de stoel die haar rolt.
Een vrouw zit halverwege de gang stil. Ze wacht en sluit haar ogen. Het is veel

Buiten ontvangt iemand de vroege zon op witte wangen, een ander leest de krant. Zoals altijd.
Ik scheer de plukken baard die mijn schoonvader op goed geluk niet kon vinden.
Ik laat hem achter met de tijd.

7 gedachten over “Ondertussen in Amsterdam, mei 2018”

  1. Ik sluit me meer dan graag aan op de eerdere reacties! Heel mooi! De foto: ‘los groen’ – ‘eeuwig blauw’ … héél mooi.
    Alles natuurlijk inclusief het verdriet dat deze leegte (ook) oproept. Bedankt en liefs aan de familie …

  2. Ik sluit mij aan. Wat prachtig beschreven Eric!

    De tijd… ooit verzonnen door de mens. Wat overblijft is al. Triest en puur.
    Liefs van Karin.

  3. Ach wat toch mooi Eric, in al het stil verdriet. Heb je toevallig gisteren op de dag van de dodenherdenking Tedje & Meijer gezien? Een prachtige documentaire over de belofte van liefde en het ouder worden; zelfs in dementie (zonder woorden) de zin van het bestaan weten te vinden.
    Waarom ik deze associatie heb….kijk maar : het scheerapparaat op goed geluk. Wat heb je dat mooi geformuleerd.

Laat een antwoord achter aan Caroline Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *