Arlanda, de dag erna. Een kleine luchthaven. De routines lijken onveranderd. Ik passeer het poortje zonder dat de insulinepomp wordt opgemerkt. Anders dan Schiphol wordt hier niet gefouilleerd. Geen politie zichtbaar. Is er iets gebeurd gisteren? Alleen de Zweedse kranten met hun grote letters schreeuwen Terror. En ik zie het beeld van de verlaten stad.
De politieblokkade naast ons hotel. 150 m van de aanslag. De reporters in afwachting van een stand-up voor TV.
De marktstallen met groente, tassen en bloemen, in paniek achter gelaten. Op een man na die de nacht doorbrengt als wachter naast zijn tassen. Er is geen mens op straat. Hij vertelt. Hij hoort een klap. Een verkeersongeluk, hij snelt toe om hulp te bieden. Tevergeefs. Een verminkt lichaam. Duizenden mensen die hollend de straat ontvluchten. Afdalend uit kantoren en warenhuizen. In hun hoofd het gerucht van een man met bomgordel.
De asperges zijn stil. Ze rusten eenzaam in de koele nacht.