We zoeken een dokter. Wilma’s linkeroor is ontstoken en doet veel pijn. Via het algemene ziekenhuis waar de wachttijd oploopt tot 3-4 uur worden we doorverwezen en komen op de 8e etage van een winkelcentrum terecht. Clinic and service. In een half uur is ze bekeken en is anti-biotica verstrekt. Het vergt soms handen en voeten-taal. Engels is een probleem voor veel professionals. Ze roepen een collega of komen met een Engelstalige display waarop je kunt aanwijzen waar het pijn doet.

En in korte tijd hebben we 3 formulieren ingevuld. Bij de dokter en de apotheek. Alles went. Dit is het land van structuur, organisatie en discipline. Daar voel ik me goed bij maar het verbaast evenzeer. Ik zoek naar de individualiteit. Dat doen ze natuurlijk anders dan wij, maar hoe dan precies? Zo hoorden we dat huwelijken hier vooral verstandelijke optelsommen zijn met verstandige uitkomsten. Wat er wringt, wordt opgelost in buitenechtelijke verhoudingen, die welig tieren. 40% van de vrouwen houdt er een minnaar op na en ziet het als brandstof om het vuurtje van het huwelijk gaande te houden. Het % mannen zal niet minder zijn. De leisure-industrie speelt er op in: love-hotels verhuren kamertjes voor een uitstapje overdag. Yin en Yang.

Dan de site van het Vredespark, ooit een wijk met dichte bebouwing en smalle straten. Op 8 augustus 1945 weggevaagd toen de bom er om 8.15 uur pal boven ontplofte. En met de wijk alle gebouwen en leven in kilometers omtrek. Meteen of in de dagen, weken, maanden en jaren erna. Honderduizenden zijn hier vermorzeld, verbrand of met radio-activiteit vergiftigd.

De grote vlakte is nu Vredespark, door Kenzo ontworpen. In een lange as zie je de A-bom Dome (ruïne van muren, kale koepel met puin aan haar voeten) de vlam (die brandt tot de kernwapens de wereld uit zijn), het herdenkingsmuseun, de Memorial Hall (geeft een gezicht aan slachtoffers) en het monument voor de kinderen. Daaromheen vele kleine monumenten, tezamen drukken ze de verschrikking van 8 augustus in stilte uit. Er zijn veel mensen, die weinig zeggen.

  

In het museum zomerkleding van een schoolmeisje, een geblakerd kinderfietsje, de afdruk van een zittende man op een brug, het enige dat na 8.15 uur van hem resteerde. Verwrongen luiken van een fabriek. Foto’s van 8 augustus: het staketsel van een tram in niemandsland.

Waarom hier? Er was geen kamp met Amerikaanse krijgsgevangenen en van de 4 mogelijke doelwitten scheen alleen hier de zon. In zomerkleding gingen ze naar school, werk, de tram besturen.

Er waren geen wolken boven Hiroshima. Zo onschuldig kan het soms zijn.

De Japanners besteden ook aandacht aan het eigen oorlogszuchtige regime, en de oorlogsverklaring aan de USA in Pearl Harbour. En stellen de vraag of voor de Amerikanen de wapenwedloop met de USSR meespeelde. Het duel in het zand, je loopt uit elkaar en weet dat wie als eerste schiet, leeft.

Dat is de geo-politiek.

Dit is het verhaal van de burgerbevolking van Hiroshima en de dwangarbeiders uit China en Korea die met hen omkwamen.
Het is allemaal onzegbaar groot, ontzagwekkend wreed en tastbaar gruwelijk.

Later die dag maak ik een schuiver in een park. Regen, algen , foute boel. Een dikke knie is het gevolg.

Met ijs op de knie geslapen, dat helpt!